هرچند که دلتنگ تر از تنگ بلورم با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم اندوه منانبوه تر از دامن الوند بشکوه تر از کوه دماوند غرورم یک عمر پریشانی دلبسته به مویی است تنها سر مویی ز سر موی تو دورم ای عشق به شوق تو گذر میکنم از خویش تو قاف قرار من و من عین عبورم بگذار به بالای بلند تو ببالم کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم